Alsof je stagiair bent

Ook al is het ondertussen bijna zo'n dertig jaar geleden, ik herinner me mijn stagetijd nog erg goed. Ik was een nogal gesloten iemand en had niet erg veel contact met personeelsleden, des te meer met de patiënten op de afdeling. Ik was heel veel bij hen, vaak niet zo officieel voor een gesprek op een bureau maar als was het tussendoor. Als stagiair werd mij gevraagd hen te verzamelen om naar therapie te gaan. Dus op weg te gaan naar de momenten die hen hadden moeten helpen. Maar het was net die vele momenten van samen ergens heen te gaan, die ongedwongen momenten, die zo mooi waren om echt contact te hebben, om echt te praten, en zonder dat niveauverschil dat zo eigen is aan het stage-lopen. Ik heb altijd geprobeerd om dat officiële van mijn functie in vraag te stellen, of het echt helemaal te gaan gebruiken naar andere andere instanties ten goede van de patiënten. Ik ben nooit vergeten hoe belangrijk het egaliseren van het niveauverschil is met patiënten en hoe belangrijk die ongedwongenheid is. Een babbeltje op het terras, in de gang, aan de afwas, na de ochtendvergadering... dit ongedwongene zorgt voor een gemoedelijke sfeer waarin er echt wordt gepraat. Ik ben altijd een beetje stagiair gebleven in mijn doen en laten en denken. Dat wil zeggen... Ik heb nog veel te leren van hen die het zelf hebben meegemaakt.