Een stille en bescheiden man

Voor de meesten was hij een stille en bescheiden man.De totale weerloosheid was hem niet echt aan te zien. Hij voelde zich onbeschermd in deze voor hem ontcijferbare wereld. Hij vreesde te worden aangesproken en dan zonder weerwoord te zijn. Ik schreef voor hem een brief die hij in zijn portefeuille stak. Mijn telefoonnummer stond er in, met de mededeling dat men mij met eventuele vragen over hem kon opbellen. Ik zou dan uitleg geven. Het stelde hem gerust. Deze brief kon hij tonen als degene die hem aansprak hem in verwarring bracht. Met deze korte brief op zak durfde hij weer de straat op. Hij omschreef het als een visum dat hem doorgang bood. Niemand belde mij ooit over hem. De brief werd een talisman die hem geluk, maar vooral zelfvertrouwen gaf. Later werd deze brief een herinnering aan mij en aan onze gesprekken.en vond hij ook zonder zijn verdere weg in het leven.