Een parade...

Ik zag vandaag in Brussel een bonte menigte mensen. Op het radionieuws werd er zelfs gesproken over 80.000 bezoekers. De gay-pride was een succes. Harde muziek met dansende mensen op traag voorbijkomende feestwagens. Op straat lopen in het centrum van de stad vrouwen hand in hand en ook mannen hand in hand. Overal zie je de veelkleurige regenboogvlag. Aan het eind van de stoet ook veel dronken mensen gezien. Maar overal waren lachende en vriendelijke mensen die willen getuigen van hun liefde. Het was een leuk feest.

Minderheden lopen het risico te worden uitgesloten, net omdat ze een minderheid zijn. Daarom

hebben leden van minderheden heel sterk de neiging elkaar op te zoeken om erkenning en steun bij elkaar te vinden. De angst om uitgestoten te worden, om vrienden te verliezen die niet tot de minderheid behoren is groot. Ik zag vooral blijheid en trots deze namiddag.

Jezelf benoemen als lid van een minderheid en op straat komen en je tonen als lid van die minderheid die wordt uitgesloten, dat vraagt lef. Als zo'n minderheid dan op straat komt dan is de volgende stap gezet. "We zijn wie we zijn, kijk maar. We zijn niet meer bang om ons te tonen zoals we zijn. We zijn trots op onszelf". Het zorgt ervoor dat anderen die bang waren voor hun identiteit uit de kast durven komen en het aantal deelnemers wordt zo groot dat de minderheid ook plots geen minderheid meer lijkt te zijn. Probleem opgelost. Bouw dan maar een feestje en geniet van het outen.

Is het nodig om trots te zijn om te behoren tot die groep? Neen. Ben ik als hetero trots op mezelf? Neen. Maar wellicht is deze trots, dit tonen wie je bent een reactie op het niet meer in het verborgene te willen leven. Het uiten van zelfvertrouwen, maar vooral een reactie tegen de uitsluiting. Pas als de uitsluiting niet meer plaats vindt is het ook niet meer nodig trots te zijn op iets wat vanzelfsprekend is.

Enkele jaren geleden organiseerde de vzw Uilenspiegel een Mad Pride. Er kwamen slechts een 180-tal mensen opdagen. Het is misschien voor mensen met een psychische kwetsbaarheid veel minder vanzelfsprekend om uit te komen voor wie ze zijn en om trots te zijn op wie ze zijn. Er is nog te veel schaamte. De angst om vrienden te verliezen, de angst om een job te verliezen, de angst voor uitsluiting is groot.

Pas sedert enkele jaren lijkt het tij te keren. Meer en meer mensen komen uit voor hun psychische kwetsbaarheid. Ze schrijven er boeken over en geven lezingen. Ervaringsdeskundigen zijn van het grootste belang om aan te geven dat psychisch kwetsbaar zijn gewoon menselijk is. Ervaringsdeskundigen lopen voorop. Ze banen de weg en zorgen er voor dat anderen uit de kast durven komen. Als blijkt dat deze zogezegde minderheid ook niet echt een minderheid is dan wordt de angst voor onbegrip en uitsluiting kleiner.

Het succes van aan madpride lijkt nog niet voor morgen. Maar misschien is een madpride als tussenstap ook niet nodig. Mijn hoop is dat een apart feestje, zoals dat bij een gay pride, misschien kan worden overgeslagen doordat het toegelaten is samen te mogen feesten, mensen onder elkaar. Eens deze feesten waarin iedereen kan uitkomen voor wie hij is, eens deze feesten vanzelfsprekend zijn, dan is er immers geen sprake meer van uitsluiting.