Herstel op een psychiatrische afdeling (1)

Na meer dan 20 jaar in dit vak heb ik geleerd hoe belangrijk het is om in mijn werk gebruik te maken van het toeval... Vandaag komen twee mensen op de afdeling die op straat voor onze afdeling halt hielden omdat ze een verloren gelopen hondje zagen. Ze brengen het hondje op de afdeling binnen. Geoefend als we zijn om elke (ook toevallige) bezoeker zeer vriendelijk te ontvangen bieden we die mensen een kopje koffie aan en stellen we voor om mee een oplossing te zoeken voor het hondje.

Omdat de politie niet direct bereikbaar is bellen we rechtstreeks naar de dierenbescherming. Deze geven aan dat ze een uurtje tijd nodig hebben om zich te organiseren om het hondje bij ons af te halen. We brengen de bezoekers in contact met onze patiënten, rond het hondje. Een van de meest geïsoleerde bewoners vragen we om voor het hondje te zorgen in afwachting van de dierenbescherming en zij doet het heel erg enthousiast. Ze sluit zich met het hondje op in haar kamer zodat het niet kan weglopen. De twee bezoekers zijn tevreden dat wij de zorg van hen overnemen. De patiënte geeft het hondje water en laat het hondje op haar bed spelen. Ze neemt volop foto's.

Als de man van de plaatselijke dierenbescherming komt wil ze trots haar naam achter laten op zijn infoblad om aan te geven dat zij het was die voor de hond zorgde. Ze vraagt tegelijkertijd naar het wel en wee van haar eigen hond die ze jaren geleden moest achterlaten op het moment dat ze in opname moest komen. Hartverscheurend was het voor haar. Ze weent op het moment dat de man zegt dat hij haar hond herinnert en dat deze nu opgevangen is door iemand. De patiënte die vreesde dat haar hond dood was weent van geluk. Later, als ze in beschut wonen woont wil ze weer een hond. Ik ben de twee mensen, de onverwachte bezoekers, die vandaag aan onze afdeling stopten dankbaar voor dit mooie moment. Door hen te ontvangen zagen we iemand van onze patiënten zeer mooie dingen doen. Gastvrijheid opent altijd perspectieven !